Janis(bez ograniczeń wiekowych)

Alice Hayles

Postanowiłam, że wstawię jednopartówkę, którą napisałam inspirując się Mercedes Benz- Janis Joplin, a która później zainspirowała mnie do napisania ,,dzieci nocy". Radzę przy czytaniu posłuchać tego ----> http://www.youtube.com/watch?v=C-GFqhCq2HA
Komentarze mile widziane.

Oh Lord, won’t you buy me a Mercedes Benz ?
My friends all drive Porsches, I must make amends.
Worked hard all my lifetime, no help from my friends,
So Lord, won’t you buy me a Mercedes Benz ?

Wiatr we włosach, piasek między palcami… i woodstock.
Czy teraz rozumiesz o co mi chodzi?
Nie?
Wyobraź sobie, że siedzisz w pustym korytarzu, w pustej szkole z słuchawkami na uszach…
Tak, to koniec, koniec początku. Przygoda dopiero się zaczyna…
Pewien sztywniak, dyrektor... nazwijmy go Panem K, staje przed tobą i prostując garnitur nakazuje Ci wstać.
To moja historia, więc może powinnam powiedzieć:
Pewien sztywniak, dyrektor... nazwijmy go Panem K, staje przede mną i prostując garnitur nakazuje mi wstać.
Myślę, że brzmi to zdecydowanie lepiej, nie sądzisz?
Oczywiście jako przykładna dziewczynka chcąca zrobić dobre wrażenie wstaję i wyciągam słuchawki z uszu.
,,Czy jesteś gotowa wejść?”
No jasne, że jestem!
,,Myślę, że tak Proszę Pana”
Lekkie, ledwo zauważalne skinienie głowy belfra.
,,Teraz wejdę tam i przedstawię Cię”
No dalej staruszku, już nie mogę się doczekać!
,,Dobrze”
Pan K uchylił drzwi i wszedł do środka zostawiając mnie z powrotem samą na korytarzu.
Jakieś dziesięć sekund później jego głowa wychyliła się zza szpary między drzwiami, a dłoń, która dziwnym trafem też była w zasięgu mojego wzroku przywołała mnie w jego stronę.
Podeszłam ku otwartym drzwiom, nie ukrywam, miałam ochotę zwiać i nie wrócić…
Omiotłam klasę spojrzeniem.
Kpiące uśmieszki, serdeczne spojrzenia, obojętne miny…
,,Cześć”
Serio? Nie pamiętasz? Byłeś tam, siedziałeś w trzeciej ławce!
Parę osób mruknęło coś w rodzaju ,, hej-lo-eść” i przedstawienie się skończyło.
,, Przynieś swoje rzeczy, zostaniesz na paru lekcjach”
Pani zwariowała?
,, Ale ja nic nie mam”
O, nie, tak łatwo się nie wymigasz zdawały się mówić oczy nauczycielki.
,,Nic nie szkodzi, na pewno ktoś Ci pożyczy. Jest jeszcze kwestia tego gdzie usiądziesz…”
Zlustrowałam ławki spojrzeniem, nie było żadnego wolnego miejsca…
No może z wyjątkiem ostatniej ławki, ale tam siedział jakiś nawiedzony gość!
Czarna koszula, czarne włosy, srebrne łańcuchy- na pewno got!
Nie! Ja obok niego nie usiądę! On nawet nie podniósł głowy kiedy weszłam!
,, Myślę, że znajdziemy Ci jakąś ławkę”- mruknęła nauczycielka ignorując wolne miejsce obok gotha.
,,Nie ma takiej potrzeby” mruknął Pan K i mi wskazał krzesło obok dziwaka.
Jęknęłam.
,,Myślę, że możesz już zająć swoje miejsce”
Rozbawiona mina nauczycielki.
Moje błagalne spojrzenie.
Nie, nie uciekłam.
Siadłam obok niego.
Starałam się nie patrzyć na chłopaka, ale moja ciekawska natura kazała mi najpierw spojrzeć na jego pochyloną głowę( jak się okazało nad rysunkiem), a potem gapić się na jego dzieło.
Podniósł głowę i spojrzał prosto na mnie.
Zdusiłam w sobie jęk.
Tego się nie spodziewałam, got był najdziwniejszym chłopcem jakiego do tej pory widziałam.
Miał piękne niebieski oczy, a w brwi srebrnego kolczyka.
Kruczoczarne, przywodzące na myśl godziny spędzone przed lustrem z prostownicą w dłoni, włosy.
Kościstą twarz, o bladej cerze nie poznaczoną cieniem piegów, krost czy trądziku.
Różowe usta, zdające się układać w sarkastyczny uśmiech.
Cztery czarne kolczyki w prawym uchu i jeden, srebrny w lewym.
Odwróciłam wzrok i spuściłam wzrok na ziemię.
Czułam na sobie jego wzrok.
Miałeś tak kiedyś. Wiesz, że to straszne uczucie.
Modliłam się, aby wrócił do rysowania nagrobków.
Na szczęście dotrwałam końca lekcji, a potem jeszcze do następnej… i kolejnej, aż w końcu zabrzmiał ten zbawienny, ostatni dzwonek.
Wyszłam ze szkoły ze słuchawkami na uszach…
a na drugi dzień wróciłam…
Pewnie myślisz, że trzeciego dnia uciekłam.
Nie, w trzy lata później ukończyłam liceum i poszłam na studia, ani razu nie zamieniając słowa z chłopakiem.
Słabe? Wiedziałam, że to powiesz, więc może jeszcze nie jesteś gotowy, aby posłuchać prawdziwej historii…
Oh, nie przesadzaj! Dwadzieścia pięć lat nie czyni Cię wszechwiedzącym.
Dwa dni później spotkałam go po szkole w parku. Dowiedziałam się, że nagrobki na rysunku w rzeczywistości nie były niczym- ,,to abstrakcja”- tłumaczył.
Nie obwiniaj mnie! Niby co mógł rysować goth, jak nie cmentarz?!
Wtedy tak przynajmniej myślałam…, ale to już inna historia. Opowiem Ci ją jak dorośniesz.

Pandora

Hmm.
Intrygujące, tym bardziej, że się pogubiłam.
Dziwne.
Podoba mi się! ^^
Nie patrzyłam na błędy, bo czytałam to, jednocześnie zerkając na Oskara Pilla, więc byłam rozkojarzona.
Nie wiem, co napisać, padam na twarz. :3

tośka15

Tak, intrygujące.
Też za bardzo nie wiem o co chodzi, ale myślę, że wytłuszczone litery, to jej myśli. Wink

Nie patrzyłam na błędy. Very Happy

I też nie wiem co napisać. xD
Weny życzę, bo bardzo mi się podoba. Smile